Poznañ

Poznań (łac. Posnania, niem. Posen, jidysz Pojzn) – jedno z najstarszych i największych  polskich miast, położone nad rzekami Wartą i Cybiną, na Pojezierzu Wielkopolskim. Stolica  Wielkopolski i województwa wielkopolskiego. W obrębie miasta znajduje się duży węzeł drogowy i  kolejowy oraz międzynarodowy port lotniczy Ławica. Piąte pod względem liczby ludności miasto w  Polsce i siódme pod względem powierzchni.

Według danych z 30 czerwca 2010 r. miasto miało 552 735 mieszkańców.

Poznań był jednym z ośrodków stołecznych i religijnych państwa Piastów w X i XI wieku, w  przeszłości pełnił funkcję stolicy państwa oraz siedziby władców. W 2008 roku Poznań –  historyczny zespół miasta uznano za pomnik historii. W poznańskiej Katedrze położonej na  wyspie Ostrów Tumski pochowani są pierwsi władcy Polski: Mieszko I oraz Bolesław Chrobry.

Obecnie Poznań to duży ośrodek gospodarczy, akademicki naukowy i kulturalny. Duży ośrodek  przemysłu (Poznański Okręg Przemysłowy) i usług, miejsce najstarszych i największych w Polsce,  corocznych Międzynarodowych Targów Poznańskich. Według zewnętrznych ocen przeprowadzonych przez  agencję ratingową Moody's Investors Service, pod względem wiarygodności dla inwestorów  nieznacznie ustępuje znacznie większej Warszawie. Siedziba kurii archidiecezji poznańskiej.

Poznań jest 4. ośrodkiem akademickim w Polsce, gdzie funkcjonuje 25 szkół wyższych, na których  studiuje łącznie 141,3 tys. osób.

Miasto nazywane jest również w przewodnikach turystycznych "muzyczną stolicą Polski" z powodu  działających tutaj chórów chłopięcych i męskich, organizowanym co 5 lat konkursom skrzypcowym  oraz lutniczym im. Henryka Wieniawskiego, a także dzięki działalności Orkiestry Kameralnej  Polskiego Radia "Amadeus" pod dyrekcją Agnieszki Duczmal, opery i Polskiego Teatru Tańca.

Deptakiem prowadzącym na Stare Miasto jest ulica Półwiejska z duża liczbą obiektów handlowych.  Znajduje się przy niej Stary Browar uznany przez międzynarodową fundację ICSC za "najpiękniejsze  centrum handlowe na świecie".

Na Starym Rynku można znaleźć perłę renesansowej architektury, ratusz. Drugim zabytkiem o  podobnej wartości jest poznańska fara i pozostałe obiekty dawnego kompleksu jezuickiego. Na  wzgórzu nad Starym Rynkiem góruje Zamek Królewski wraz z fragmentem murów obronnych. Najstarszą  częścią miasta jest Ostrów Tumski, będący dawniej jednym z ośrodków władzy polskiego państwa.  Znajduje się tam najstarsza w kraju katedra będąca miejscem pochówku pierwszych władców Polski  oraz domniemanym miejscem chrztu Polski, pozostałości książęcego palatium z X wieku wraz z  odkrytą przez archeologów wiosną 2006 r. kaplicą Dąbrówki.

Atrakcji dopełniają liczne kościoły, pałace i zamki, a także monumentalne budowle Dzielnicy  Cesarskiej, w tym najważniejszy Zamek Cesarski. Dla osób spragnionych obcowania z przyrodą swoje  podwoje otwierają dwa ogrody zoologiczne, ogród botaniczny, palmiarnia oraz zabytkowe parki.

Poznań posiada także zabytki architektury przemysłowej, obiekty sportowe oraz stanowiące centrum  wystawiennicze naszego kraju Międzynarodowe Targi Poznańskie.

Pierwsze ślady ludzi na terenie dzisiejszego Poznania pochodzą z okresu około 8900 – 8000 roku  p.n.e. Byli to łowcy reniferów. Względnie stałe osady powstały na przełomie V i IV tysiąclecie  p.n.e. Około 2200 p.n.e. na tych ziemiach pojawiła się ludność indoeuropejska, zaś z V wieku  pochodzą ślady osadnictwa niezaprzeczalnie słowiańskiego, zaś w VIII wieku pojawili się tu  Polanie, z tego okresu pochodzi też prawdopodobnie gród na Ostrowie Tumskim, który stał się  zaczątkiem dzisiejszego miasta. W X wieku gród znalazł się pod panowaniem Piastów, którzy  uczynili go jednym ze stołecznych (obok Gniezna, Giecza i Ostrowa Lednickiego) ośrodków w swoim  państwie.

Pierwotnie miasto leżało nad brzegiem Cybiny i prawym brzegiem Warty. Na pobliskim wzgórzu stała  tam wówczas pogańska świątynia i zamek książęcy. Poznań wiąże się również z początkami polskiej  państwowości. Jest to jedno z hipotetycznych miejsc chrztu Mieszka I w 966. W 968 swą siedzibę  umieścił tu Jordan, pierwszy biskup Polski. Funkcje stołeczne gród pełnił do 1039, gdy został –  wraz z innymi miastami Wielkopolski i Śląska – spalony przez Brzetysława I. Co prawda Poznań  stracił swe polityczne znaczenie, jednak nadal pozostał prężnym ośrodkiem gospodarczym. Kolejny  okres rozkwitu przypada na rozbicie dzielnicowe, gdy gród stał się stolicą wielkopolskiej linii  Piastów. Jej przedstawiciele, książęta Przemysł I i Bolesław Pobożny w 1253 lokowali miasto na  lewym brzegu na prawie magdeburskim. Prace zapoczątkowane przez ojca kontynuował jeszcze  Przemysł II – który jako pierwszy władca od 200 lat koronował się w Gnieźnie na króla Polski, a  za swą siedzibę obrał Poznań – jego rezydencją stał się dawny zamek książęcy jego ojca na  Wzgórzu Przemysła. Po jego tragicznej śmierci w rozwoju miasta nastąpił chwilowy zastój. Do dziś  można jeszcze znaleźć pozostałości murów miejskich.
Kolejny, pomyślny okres w historii Poznania rozpoczęło wstąpienie na tron Władysława Jagiełły.  Otwarcie szlaku łączącego Litwę z zachodnią Europą oraz zamknięcie dla polskich towarów Gdańska  sprawiły, że Poznań stał się ważnym węzłem, w którym przecinały się szlaki handlowe. Z czasem  wokół miasta rozwinęła się sieć konkurujących z nim miasteczek należących głównie do  duchowieństwa i szlachty, tworzących razem z Poznaniem prężnie rozwijającą się konurbację.

Trwające kilkaset lat korzystne warunki dla rozwoju miasta przerwał w 1655 potop szwedzki. W  krótkim okresie pokoju, który po nim nastąpił Poznań usiłował się podnieść, ale kolejne  konflikty zbrojne takie jak wielka wojna północna, wojna o sukcesję polską, wojna siedmioletnia  oraz konfederacja barska sprawiły, że miasto pustoszyły różnorodne armie. Nadzieję na pokój  przyniosła dopiero elekcja Stanisława Augusta Poniatowskiego, lecz również na początku jego  panowania o miasto walczyli barzanie z wojskami pruskimi, a następnie rosyjskimi, które opuściły  miasto dopiero w 1775 roku.

Kilka kolejnych lat to kolejny okres pomyślności związany z działalnością Komisji Dobrego  Porządku i reformami Sejmu Czteroletniego, jednak zostały one zniweczone przez konfederację  targowicką i II rozbiór Polski w wyniku którego Poznań znalazł się pod pruskim panowaniem.

W pierwszym okresie pruskiego panowania, nowe władze dokonały integracji konurbacji w jeden  organizm miejski oraz tworząc podstawy do rozbudowy Poznania w kierunku zachodnim. Klęska Prus i  zwycięskie powstanie w 1806 uczyniły Poznań jednym z głównych miast Księstwa Warszawskiego.  Trwające jednak wojny napoleońskie nie sprzyjały rozwojowi miasta. Po klęsce Napoleona Poznań  znalazł się ponownie, od 1815 roku pod Pruskim panowaniem, tym razem jako stolica autonomicznego  Wielkiego Księstwa Poznańskiego.

Podczas II wojny światowej Poznań znalazł się na terenach Rzeczypospolitej Polskiej anektowanych  przez III Rzeszę Niemiecką, które Niemcy nazwali Krajem Warty. Z miasta wysiedlano masowo do  Generalnego Gubernatorstwa w szczególności Żydów oraz Polaków. Do końca 1939 r. wysłano do  GG ok. 80 transportów – ogółem 87 883 osób. Do końca 1940 r. wysiedlenia objęły już ponad 250  000 osób. W 1941 r. nasilono politykę wysiedlania Żydów z Kraju Warty do dowolnego z blisko 200  gett utworzonych na terenie GG. Z samego Poznania przesiedlono do GG ok. 70 000 osób. Setki  tysięcy ludzi, głównie młodych, czasem nastolatków, wysiedlono jako robotników przymusowych w  głąb Rzeszy. Na ich miejsce w ramach akcji Heim ins Reich napływały grupy Niemców ze  Wschodu, głównie z terenów zajętych przez ZSRR.

źródła:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Pozna%C5%84
http://www.artinpoznan.pl/poznan/historia-poznania/

Kościół św. Stanisława Biskupa Męczennika w Poznaniu

Stary Rynek w Poznaniu

Muzeum Armii Poznań 

Muzeum Uzbrojenia Poznań

Malta w Poznaniu

Cytadela Poznań

ZOO w Poznaniu

Powstanie Wielkopolskie 2009

Przybyli Ułani Poznań 2007

Zamek Cesarski w Poznaniu

Zamek Królewski w Poznaniu

Poznań Galeria 2007