Latarnia Morska Rozewie

Latarnia Morska Rozewie
Foto Galeria

Działo się to w XVII wieku. Pod rozewskim brzegiem rozbił się szwedzki statek, wskutek czego zginęła cała załoga wraz z kapitanem. Córka kapitana postanowiła osiąść na rozewskim brzegu i palić ogień na wzgórzu. Miało to uchronić innych żeglarzy przed zdradliwym przylądkiem. Dziewczyna długo paliła ogień, nie bacząc ani na porę roku, ani na pogodę. Wierna swojemu postanowieniu paliła ogień przez wiele lat, aż do swej śmierci. Pod skałą zwaną Czarcim Głazem, na której rozbił się ów szwedzki statek, do dziś siedzi diabeł, który złośliwie topi wszelkie pływające obiekty, które znalazły się na obszarze jego morskiego królestwa.

Przylądek Rozewie to miejsce, gdzie już od najdawniejszych, średniowiecznych czasów stawiono nawigacyjne światło. Najstarszym pisanym świadectwem o tym fakcie jest szwedzka mapa wydana w 1696 roku. Dziś zobaczymy latarnię z 1822 roku. W 1910 roku latarnię podwyższono o pięć metrów ustawiając na XVIII wiecznej ceglanej, czterokondygnacyjnej wieży stożkową, metalową część pomalowaną na czerwony kolor. Kolejnego podwyższenia latarni dokonano w 1978 roku, dodając do ówczesnej cylindryczną, metalową część. Dodatkowo w zmodernizowanej latarni zainstalowano obrotową aparaturę świecącą, złożoną z czterdziestu żarówek reflektorowych umieszczonych na dwóch panelach. W roku 1972 roku latarnię wpisano do rejestru zabytków. Dziś możemy ją zwiedzać, obok niej znajduje się również muzeum. Latarnia nadal spełnia swoją funkcję nawigacyjną. Składa się z dwóch części: murowanej u dołu i metalowej u góry. Wysokość wieży latarni to 32,7 m, a zasięg światła 26 Mm czyli około 48,1 km. Jako źródło światła wykorzystywany jest układ optyczny składający się z 20 reflektorowych żarówek umieszczonych po 10 na dwóch obrotowych panelach. Rozbłysk widocznego światła trwa 0,1 sekundy, a przerwa 2,9 sekund.